Koh phangan en BKK

Het einde van reis, dat kan niet zonder verslag.

De laatste dag op Koh phangan hebben we een scooter gehuurd. Na onze ervaring van Chiang Mai en alle verhalen durfde we eigenlijk niet zo goed, maar we besloten toch dit prachtige eiland op de scooter te gaan verkennen. Rustig rijden en het kostte immers geen drol! We sjeesden door de heuvels. Olifantje links, palmboompje rechts: we keken onze ogen uit! Met onze kaart gingen we op 'viewpoints' uit. Na een saai viewpoint kwamen we bij de echte: straal witte stranden, palmbomen, terrasjes op palen met bananenshake's en een onbewoond eiland als uitzicht. Niet normaal.

Daar gingen we naar de volgende en voor we het wisten waren we erover heen gesjeest. We besloten twee mensen die een mini steegje in gingen te volgen, in hoop er weer uit te komen. Zij keerde want het was daar niet. Wij gingen door, er moest toch iets zijn? En dat was er. Een onbewoondeiland (baai), melk uit een kokosnoot gewoon met je billen bloot. Er was nie-mand. Alleen wind, zee, palmbomen en kokosnoten. Ik voelde een missie opkomen: in 40 graden een kokosnoot open maken, want dat moest. Dit was dè plek daarvoor! Bloed, zweet en tranen, maar het lukte! We dronken melk uit een kokosnoot op een onbewoondeiland. Zo bizar, niet normaal. Alweer!? Wanneer houdt het op?

We gingen door naar het volgende viewpoint. Dit keer weer 1tje die aan ons referentie kader voldeed: klimmen, zweten, druipen en huilen. We kwamen aan bij helling van 55 % met het bordje viewpoint naar boven. No way dat wij dat op de scooter gingen doen, dus aan de wandel. We zagen immers het einde van de helling al, dat kon vast niet ver zijn. Het einde kwam niet. Het ging maar door: van de helling, door de bossen, naar de rotsen.. de bordjes viewpoint bleven maar komen. Half dood en zeik nat bereikte we een hutje gebouwd op de helling van de berg. Dat was het, het viewpoint. Jammer, want mijn ogen stonden vol zweet en mijn lichaam lag nog ergens onderaan de berg. We gingen met ons rug naar het viewpoint zitten, want in deze staat was kijken niet leuk. Toen we bijgekomen waren zagen we het uitzicht. Het móest ook geweldig zijn voor die inspanning en dat was het ook! Zo ver als je kon kijken zagen we zee, eilanden, palmbomen en stranden.
En opnieuw dronken we melk uit een kokosnoot, dit was even voor de check. Die andere was zo goor dat we dachten dat hij bedorven zou zijn misschien. Maar nee dat was t niet, 't klinkt mooier dan dat het is, kokosmelk is echt niet te pruimen. Na een aantal uur genoten en gechillt te hebben begonnen we aan de tocht naar beneden.

Met de haren in de wind gingen we richting huis. In onze beleving heel ver weg, maar binnen 20 minuten waren we over het eiland gecrosst. We waren weer thuis, voor de laatste avond gegeten bij het strand. De volgende dag hebben we maximaal niks gedaan en 's middags werden we opgepikt. Bij de boot waren we zeker niet alleen, zwart van de backpackers wachtend op een bootje. Na 1,5 uur kwam die. We moesten er wel 3 uur opzitten, want we moesten nu die hele weg in 1 keer terug naar naar het vaste land. Best lekker, op het dek uitzwaaiend naar de eilanden. Met de bus naar Surat Thani waar de nacht trein op ons stond te wachten. En 3 keer raden: wij hadden onze ticket maximaal vooraf geboekt! Dus geen gekke 3e klas ritjes meer, lekker pitten!

Aangekomen in BKK leek de stad een stuk minder vreselijk als onze eerste aankomst. Je leert het toch een beetje kennen en we wisten zelfs de weg. We hadden bedacht dat we heel luxe gingen doen in Bangkok, maar al snel was dat plan eruit. Een kamertje op de 4e verdieping zonder lift, zonder ramen, zonder badkamer in het centrum bij Koh san road. Prima, vanaf daar wisten we de weg en luxe hadden we hadden we al genoeg gehad op Koh phagnan. We hadden nog twee dagen en hadden nog 2 dingen te doen: shoppen en naar de hangover || wolkenkrabber. Zo gezegd zo gedaan. Geshopt, in een mall waar je bang van wordt. Zo groot, zo veel mensen en spullen. We moesten degelijke kleding hebben voor de dresscode van de wolkenkrabber en dat was geslaagd. Dichte schoenen en een jurk tot op/over de knie. Wij waren kant en klaar, klaar met al die gekke mensen in zo'n gek winkelcentrum. We gingen naar huis en waren eigenlijk best aan ons eindje. We besloten de volgende dag maar naar de wolkenkrabber te gaan, haast is toch uit ons systeem.

We dronken een biertje op het terras aan de drukke straat koh san road. Gezellig, lekker relaxt. Toen kwamen de Limburgers uit Koh phi phi ineens weer op ons pad. Volgende terras, die ging over op een disco, volgende disco en toen die uiteindelijk sloot was de vraag: naar huis of niet? Niet. We gingen niet naar huis, yolo. Met de tuk tuk naar de andere kant van de stad. Volgende disco. Wat een avond, je waant je in een film. Mega opgedofte mensen, travestieten en er werd zelfs (letterlijk) met geld gestrooid. Het gekke is dat ondanks al die mooie opgedofte thaise meisjes de ogen nog steeds op ons gericht zijn. 'Ons' als in: we dachten ff een biertje te doen op het terras.. zonder make-up, in slobber kleren, zweet all over the place. Een aparte wending van de avond, die wel heel leuk is uitgepakt. Om 5 uur belanden we in ons raamloze kamertje. Geen wekker is het plan. Door gebrek aan zonlicht worden we laat wakker. We besluiten op souvenir jacht te gaan en zodra die over is gingen we opzoek naar een zwembad. Je verwacht dat die vol liggen in het heetst van BKK. In een prachtig hotel voor nog geen 2 euro entree mochten we de hele dag op het dak van het hotel in een zo goed als privé zwembad vertoeven. Even weg uit de hectiek, de warmte en het gekkenhuis.

's avonds besluiten we in onze nieuwe kleding naar de wolkenkrabber te gaan. De afsluiter van onze reis. Opgedoft in de taxi. We komen aan en worden ontvangen door (te) veel gastvrouwen en worden begeleid naar de lift. Het voelt te chique. Boven staan er nog eens (niet overdreven) 50 gast vrouwen op een rijtje ons allemaal welkom te heten. Daar is ie: de hangover gouden koepel met bangkok view. We bestellen een cocktail en genieten van het uitzicht tot.. tot de serveersters terug komt met de rekening. You'll never guess.. zoe en liza weer in de bocht: te weinig geld. De chiqueste toko van bangkok durft ineens 15 € te vragen voor een cocktail. De grond zakt weg, we schamen ons dood. Plan de campagne.. hebben we die? Ik besluit op iemand af te stappen (feel the shameeeee) om om geld te vragen. Ik kan wel janken van schaamte en ondertussen lach ik ons eigenlijk keihard uit. We mogen geld lenen, betalen en doen vervolgens alsof we niet meer bestaan. Hahaha, dat verzin je toch niet?
We genoten van het uitzicht en de zonsondergang over bangkok, heel bijzonder.

We hoorde dat er nog een hogere (84 verdiepingen) toren was. Beneden (na geld te hebben gehaald) fixen we een taxi. In gebrekkig engels zeggen we dat we naar 'die ene hele hoge toren, de hoogste toren van azie' willen. Natuuurlijk kon dat, wij blij. 1e taxi dropt ons bij een of ander laag kantoor gebouwtje, dat was duidelijk niet goed gegaan.. we stapte wel uit want hij weigerde ons naar de goede plek te brengen. Volgende taxi: nu was het écht duidelijk. Komen we aan bij de wolkenkrabber van de hangover.. nooooo! Weer niet de goede, niemand begreep er wat van! Het is toch een mega hoge toren, de hoogste?! Dat kan toch niet missen. Na ruim 1,5 uur taxi rijden komen we aan. Ja, dit was een heeelee hoge. Helemaal bovenin kon je naar buiten, de verdieping draaide rond. Best creepy, maar wel heel gaaf. Wat een uitzicht en hoe ver we ook konden kijken, bangkok leek niet te eindigen.. zo groot!
Een verdieping lager toostte we met onze (deze x zelfs gratis) cocktail op onze laatste avond. Een typische avond voor onze reis. Chaotisch maar geweldig.

Bepakt en bezakt worden we de volgende morgen opgehaald bij ons hotel. We hebben gewoon een busje geregeld, dit moest toch maar even goed gaan een keer. Dat ging het. Netjes afgezet, rondjes gelopen, ingecheckt zitten we daar weer. Samen in het vliegveld naar Parijs. Alle heerlijkste lekkernijen ingeslagen voor onze tocht beginnen we eraan. Het is minder erg als de heenweg, we voelen ons goed als we in parijs aankomen en hebben niet eens zoveel overstap tijd. Het sluit perfect aan, na een kwartiertje kunnen we al boarden: op naar Nederland! Na 3 kwartier waren we er al. Na Frozen 2,5 x te hebben bekeken zijn de liedjes niet meer uit ons hoofd te slaan. Voor de laatste keer halen we ons tasje en hobbelen ermee weg op ons rug. Door de deuren van schiphol staat daar een horde mensen op ons te wachten. Familie, vriendjes en vriendinnetjes. Heerlijk wat een verrassing en wat had ik daar toch ook wel weer naar uit gekeken.

Wij stopten niet meer met praten, zingen, lachen en huilen. We stonken, waren en voelde ons vies en gingen lekker naar huis :)

Wat een avontuur.